Kendini eler durur, her bir hâlini tarar, Hemen eli cebine, ya da cüzdana varır,
Söz ve davranışında, hassas, kılı kırk yarar, Coşkuyla, erinmeden, bakmışsın en öndedir,
Müslümanda aranan, vasıf işte o derim, O para verişinden, kendim ibret alırım,
Böylesi müminlere âdeta imrenirim. Bu üstün sehâveti, görünce imrenirim.
Kâmil bir insan için, ne sağlam bir koruma, O mümin kardeşim ki, cemaati gözetler,
Çünkü zora sokacak, kalkandır her duruma, Beş vakit namazını, câmide kılsın ister,
Konulara bakarken, yazdıkları yoruma, Bu yüzden hep abdestli, ezan sesini dinler,
Kalemini kullanmış, nice dostlar bilirim, "Keşke böyle olsam ben de" içimden derim,
Kale gibi duruşa, doğrusu imrenirim. İmânını kıskanmam, velâkin imrenirim.
Hem daha imrendiğim, pek çok hâle şâhidim, İhlas sahibi insan, doğruyu arar-sorar,
Meselâ bir kardeşin, hayır yapmış farzedin, Nerede Hakkı görse, oraya mesken kurar,
Lokma döküyor yolda, tek ki insanlar yesin. Hakkı yüceltenleri, destekler, üste koyar,
Ne kadar cömertliktir, ona gıpta ederim, Bu kimseye el pençe, saygı ile gelirim,
Bu candan yardımını, görünce imrenirim. O örnek ahlâkına, gene de imrenirim.
Anne babası sağsa, hiç aklından çıkarmaz,
Saygıda-ziyarette, bir an geriye durmaz,
Onların duâsına, dünyayı versen vermez,
O yüzden Allah aşkı, en üsttedir bilirim,
Rabbine kim âşıksa, ona da imrenirim.