Tesettürlüyüm mutlu değilim
Selamünaleyküm bugün buraya herhangi bir islami forumda bu derdimi yazmak için üye oldum kendimi çok üzgün hissediyorum yaklaşık 2 saattir ağlıyorum ilk ağlayışlarım da değil okumasanız da olur içimi dökmek istiyorum. 20 yaşındayım, kendimi hiç sevmiyorum ve ait olduğum kimliği de sevmiyorum. 5.sınıfta kendi isteğimle kapandım heves ettim ailem hatta çocuksun daha dediler kendim istedim resmen. İşte o zamanlar yeni gelişmenin büyümenin verdiği fiziksel değişikliklerim yüzünden kendimi kapatmak istemiştim. Daha rahat hissedeceğimi düşünmüştüm. 2 sene bilinçsiz bir şekilde örtüyle devam ettim ama daha sonraları içselleştiremedim. Kendimi bastırdım örtünün içinde. Çocukken taktığım örtüye hizmet eder oldum, örtü olgunluktur, örtüyü iyi yansıtmalıyım, hareketlerime dikkat etmeliyim diye diye kendimi kısıtladım. Sıkışık hissetmeye başladım ve olduğumdan farklı bir kimliğe büründüm. Rahat değildim artık o kişi ben değildim. 7.sınıfta bunun etkilerini gözlemledim ama inanın hiç böyle düşünmedim. 9.sınıfa geçtiğim zaman kendimi sıkışık hissetmeye başladım. Lise hayatımda silik bi karakter oldum. Kendimi, kendi kendime silik yaptım. Halbuki 5.sınıftan önce insanlarla konuşan öğretmenlerin sevdiği tahtaya çılmaktan çekinmeyen hatta tahtayı bırakın sahne alan konuşmalar yapabilen birinden neye dönmüştüm böyle? Ağzımdan yanlış söz çıkar da laf gelir diye ödüm kopuyordu. Yanlış yaparım korkusuyla yaşayamaz oldum. 4 senelik lise hayatım boş geçti. 2-3 dostum hariç renkli bir hayat yerine gri düz önceki benden kopuk bir dönemimdi. Herkesin özlem duyduğu lise hayatı benim kendime dair bir şey hatırlayamadığım hayalet anılar gibiydi. Kendimi psikolojik olarak berbat hissediyordum sosyal fobim mi var diye çok kez araştırdım. Çekingenlik ve utangaçlık yapım mı yoksa bunu sonradan mı kendime getirdim, düzeltebilir miyim diye çok düşündüm. İşte bu soru beni çok düşündürdü. Düzelmem sandım ilk. Sosyal fobi değil bu benim karakterim dedim. Ömür boyu böyle mi geçireceğim iş hayatımda nasıl iletişim kuracağım sunumlar konferanslar akademik basamaklar olacak mı dedim. Hiç olmayacak sandım okumak bile istemedim. İnsan içine çıkamayacağım okusam ne olacaktı nasıl devam edecektim kendimi hayalet gibi hissediyordum. Gerçek hayatta yok gibiydim, sanal dünyada bile yok gibiydim. Profil resmi bile koymak istemiyordum. Beni tanıyan insanlar beni görmüyormuş gibi hissediyorum. Kendimi ben bile görünmez hissediyorum. Dürsüt olarak söylüyorum bunu bazen gördüğüm kıyafeti kendi üzerimde hayali bir şekilde kombinlerken bile yüzümü hayal etmiyorum sanki yüzüm yok gibi. Kendimi bazen görmek bile istemiyorum. Açık çekindiğim fotoğrafları seviyorum sadece. Kendimi sadece öyle kabul edebiliyorum evet üzücü. Lise hayatıma geçtiğimde ancak açılma fikrine sahip oldum. Başta kendimi çok kınadım çok kızdım kendime sert eleştiriler yaptım korkunç kabuslar ile boğuştum gerçekiğe akan şeyler bile oldu gerçekten korkunç zamanlardı. Kendime öz sevgimi de saygımı da kaybettim. Bunu aşacağıma çok kez inandırmaya çalıştım. Bu fikirlere girdiğime kendim bile inanmamıştım bu yüzden kendime yakıştıramadığım bu fikirle dine de yakışmadığımı düşündüm. Kötü ve iğrenç bir günah işliyormuş gibi hissettim her gün aklımda bu varken namaza oturmak yakışıksız bir eylemmiş gibi gelmeye başladı. Ara ara namazlara başlayıp ara ara bırakıyordum. Ağlaya ağlaya namaz kılıyordum bazen ailemden gizli, niye bıraktın demesinler diye sadece içimi rahatlarmak için kılıyordum ara sıra. Dinden de uzaklaşmaya sorgulamaya başlamıştım. Açılmak istediğim için kendime kızıp, kendime tüm kapıları kapattım tamamen kopmam gerekiyormuş orda olamazmış bu yanlışmış gibi hissederek iyice uzaklaşıyordum. Ancak şöyle bir durum vardı. İnternette araştırdığım soruların yanıtını bulup tatmin oluyordum elbette hatta bu videoların altında bazı dine hakaret içerikli yorumlarda insanlarla bile tartışıp savunuyordum. O an ben dedim dinden uzaklaşamam. Dinimi seviyorum. Yeri geliyor araştırdığımda her aydınlanma yaşadığımda iyi ki müslüman olarak doğmuşum diyorum. Namazlarıma şimdi dikkat etmeye çalışıyorum. Benim istediğim tek şey örtüyü çıkartmak giyimde kuşamda şöyle açılayım böyle saçılayım değil tek örtüye ait değilim bunu kabullendim. Kendimle hesaplaşıp kendimi kabullendikten sonra namazı da rahatça kılacağıma inanıyorum artık. Önceden annem namaz kıl dediğinde içimden kılsam kabul olmazmış gibi gelirdi yeltelenmezdim bile. Ama şimdi açık olup namaz kılan insanlar aklıma geliyor. Bir yanlışım için ibadetlerimin hepsinden vazgeçmenin beni sadece psikolojik çöküşe uğrattığını gördüm. Bu yüzden bu isteğimi bastırmak için her şeyden vazgeçmek yerine bu isteğimle yaşamayı öğrenmek istiyorum. Belki allah yine nasip eder ömrüm varsa, ilerde yine kapanırım bu sefer çocuk aklıyla değilde kendi isteğimle aklımda sorular kalmadan hevesini alan bir kadın olarak kapanırım. Ben bu tesettür düşüncesinden tamamen vazgeçmiyorum hatta açılırsam diyorum ya ölçülü olacağım yine diye. Bu durumdan çok bunaldım heves için bile değil artık kurtulmak için açılmak istiyorum. Etraftan geçtim akrabadan arkadaşlardan geçtim artık, ister aa açıldı aa bak yine kapandı desinler. Ben sadece farzı yapacaksam da içimden gelerek yapayım istiyorum. Vazgeçmek için çok denedim saçımı en kısa haliyle bile kendim aldım makası kestim ama ne rahatım ne mutluyum. Sürekli düşünüyorum sürekli üzgünüm dediğim gibi ibadetlerimden bile verim alamıyormuş gibi hissediyorum. Tek umursadığım ailem. Zorlanmadım baskılanmadım. Sevgi ve bilinçle büyüdüm. Onları üzmek hiç istemiyorum. Ama kendimi bir hiç gibi hissetmekten ve kendimi kabullenmemekten yoruldum çok yoruldum çok ağladım. Ben kötü biri veya iğrenç biri olmayacağım ki açılırsam. Sadece yanımda olsunlar beni sevmeye devam etsinler istiyorum. Çünkü eğer bu kararı alırsam onlardan başka kimsem kalamayacak herkes belki arkamdan ağıza alınmayacak sözler dedikodular yayacak tek destekçim ailem de olmazsa ne yaparım bilmiyorum. Bu çabalarımı içsel dünyamı onlar da görsün istiyorum. Ölmeyi düşlediğim zamanlarım bile oldu. Kimseye bir şey anlatmadım bu zamana kadar tek başıma kendimle savaşmaya çalıştım artık çok yoruldum artık 20 yaşındayım. Kendimi kabul edemediğim bir kimliğe ait olmak istemiyorum yine ben aynı ben olacağım daha mutlu ve rahat olacağım günleri istiyorum artık. Görünmez hayalet olmak istemiyorum. Yakın zamanda anneme açıldım onu üzdüğümüm farkındayım ama yıllar boyunca bende bunun altında çok üzüldüm çok ağladım hala bu hayata devam ediyorum. Babama nasıl anlatacağım annem kadar anlayışla karşılamaz hatta annemle bile sert geçen diyaloglar oldu bahane sunduğumu düşündüğünü söyledi ama yıllardır böyleyim yıllardır özgüvensiz bir hayalet gibiyim bahane değil bende kendime üzülüyorum kendimle çok çok sert konuştum şizofren gibiydim kendime başka biri gibi hitap edip küfürler bile ettim eskiden. Ben zaten izin versinler demiyorum kimse bu duruma izin vermez onlara bir seçenek sunmak istemiyorum vebal altında kalmalarımı ve günahıma onay vermelerini onların da ortak olmasını istemiyorum ki zaten. Ama bunu böyle nasıl açıklayabilirim ki. Babam da hem kızacak hem üzülecek ama kızmakla kalmayabilir sert cümleler söyler yüzüme bakmaz belki evlat olarak bile görmez, kötü sözlere karşı bana destek çıkmaz hatta akrabalarıma bile beni kötüleyebilir diye çok korkuyorum çünkü tersi gerçekten terstir benimle konuşmayabilir. Dünyada bir başıma kalmak istemiyorum. Ailemin desteğine ihtiyacım var. Açılmamı desteklemelerini tabi beklemiyorum ama psikolojik bir destek bir tutanağım olsun istiyorum.Bu cümlelerimi eminim kimse anlamayacak. Bu platformda kimse bu yazıyı sonuna kadar okumaz bile. Bana yine diren zorla nefsini terbiye et cümleleri gelebilir. Beni kimse anlamıyor ama bunları yazarken ağlıyorum tek istediğim yaşamak. Böyle iyi hissetmiyorum. Böyle ölmek bile istiyorum. Başka sorunları problem edip ağlıyorum. Dışarı çıkmak istemiyorum kimseye görünmek istemiyorum. Ne yapacağım bilmiyorum her zamanki gibi sıkışmış hissediyorum ve kimse yanımda değil.
Bunu ilk beğenen sen ol.
