Ben felsefi biraz da tasavvufi Tanrı'ya inanan biriyim. Allah'a dua eder, arada bir camiye gider ve ramazanda oruç tutarım. Bu yönümle müslüman sayılırım. Muhammed'in bahsedildiği anlamda bir peygamber olduğuna ve Kuran'ın (bahsedildiği anlamda) Allah sözü olduğuna inanmıyorum. Allah'a, ruha, ahirete ve kadere inanıyorum. Fakat kitaplara ve peygamberlere şimdilik inanmıyorum. Çünkü Allah'ın, ruhun ve kaderin olduğuna dair kişisel tecrübeler yaşadım; bunları inkâr edemem. Ama şu kutsal kitaplar, Allah sözünden çok insan sözünü andırıyor. Üstelik bilimsel gerçeklerle çelişen ayetler içeriyor. Bu yüzden hiç birine inancım kalmadı. Bana göre Musa, İsa ve Muhammed gibi insanlar benim gibi kişisel tecrübelerine dayanarak bu kutsal kitapları yazdılar. Onlar bu kişisel tecrübelerine vahiy dediler ama sonra gelenler bunu Allah kelamı olarak nitelediler. Musa, İsa ve Muhammed peygamberler dünyevileşmeye karşı savaş açtılar. Ancak bu onların her sözünü doğru ve haklı yapmaz. Zaten bazı konularda yanıldıklarını görüyoruz. Teist fikirlere yakın bir deist olduğum için kendimi teistik deist olarak görüyorum.

Allah'a bol bol dua etmek, yaratılanı yaratandan ötürü sevmek, bu yüzden muhtaçlara karşılık beklemeden iyilik yapmak, hakikatli ve adil biri olmak benim ibadetlerimden bazıları. Çünkü iyi oldukça Allah'a yaklaştığımı hissediyorum. Doğruyu söyledikçe, adil oldukça ve dua ettikçe Allah'a yaklaştığımı hissediyorum. Bunları hissetmem için kutsal kitaplara ihtiyacım yok. Dünyevileşmemek için direniyorum ve direndikçe Allah'ın bana yardım ettiğini görüyorum. İbadetlerime, Allah ile aramdaki bu bağa henüz bir din ismi koymadım ve koymayı düşünmüyorum. Çünkü ruhani hayatın sistemleştirilmeye ihtiyacı yoktur.

Peygamberin kemalatı sahabeye yansıdı
Nübüvvet kemalatı= İmam-ı Rabbani gibi zatlar
Nübüvvet ise velayetten üstündür
Velayet ise bizden uzaktır.
Özetle hz muhammed sav olmadan tasavvuf olmaz

peki, birinin hakkına girdiklerini yada hiç yalan söylediklerini okudun mu ?