Şükredeceğim elbette ki Sana, Musa denizi yaramasa da,
ateş yaksa da İbrahim'i, Yusuf kuyuda unutulsa da
Yakub'un gözleri açılmasa da ve İsa çarmıha da konsa
Sen şüphesiz yıkılmışların da Rabbisin!
Zira bildim inandım gördüm, yanmak da nasipmiş,
yanılmak da ve dahi yıkılmak da.
Geçtim dünyadan anladım, insanmış insanı kör kuyularda bırakan.
Kuyuya düşmek de, unutulmak da, çıkmak da nasipmiş.
Bazen kuyuya düşmek gerekirmiş, kuyuya iten elde dünyanın kaç bucak olduğunu,
her bucağında binbir türlü hilenin döndüğünü görmek için.
Tam düşerken tutunduğumu kendime Rabb bellememek için.
Sendin zira beni onca düşmeklerden kurtaran, kuyulardan çekip alan.
Nasibinde ki hikayeyi yaşarmış meğer herkes.
Musa olmak da nasipmiş, İbrahim olmak da. 'Gemisizsin kalbinin kıyısında, anılar ardında firavun'
Senin kalbinde yaşıyor bazen bu mısrayı biliyorum.
Bil ki, kaçabilmek de nasip, çileyle dolu bir denizin ortasında kalakalmakta.
Lakin ateşte yanmadı İbrahim (a.s),
denizde kalmadı Musa (a.s),
kuyuda unutulmadı Yusuf (a.s)
Seni, beni bırakır mı sandın?
Onları duyan, bilen, gören var da bizi yok mu sandın?
Hikayenin sonundan ümidini kestin attın.
Öyle mi?
Yok hayır, hikayenin sonu güzel bitiyor.
Çünkü hikayenin sonunda O var.
Nasip var, tevekkül var.
Kuyu da var.
Lakin değil mi ki kuyuların sahibi Allah.
Değil mi ki ateşin, denizin sahibi de Allah.
Sen, seni bunlara düşürene bak, neden düştüğüne bak, düştüğünde kalbinden geçene bak.
Halinde teslîmiyet var mı ona bak.
Bu rüyanın sonunda güzel bir hikaye çıkıyor mu ona bak.
Hikayenin sonunda O varsa, hikayen güzel bitecek inan.
Yalnızca, O'na anlatırken mahcup olmayacağın güzel bir hikaye geçsin başından.
Huzeyfe Mücahid Osmanoğlu
