Kâbe’yi ilk gördüğümde ettiğim duayı daha önce hiç yüreğimden geçirmemiştim. O an gözyaşları eşliğinde, “Allah’ım tez zamanda eşimle bana hac nasip et!” duası çıktı dudaklarımdan.
Daha önce birkaç yazar arkadaş umreye gitmiştik. “Kâbe’yi ilk gördüğünüzde edeceğiniz duayı önceden hazır edin, çok makbul olur.” derler ya, ben de hazırlamıştım. Fakat Kâbe’yi ilk gördüğümde dudaklarımdan bambaşka bir dua çıktı, gözyaşları eşliğinde: “Allah’ım tez zamanda eşimle bana hac nasip et!”
Umreden dönerken, Kâbe’yi son gördüğümde yine aynı duayı geçirdim içimden ve hatta “Hac için gelirsek ilk şu kapıdan gireriz, şu tarafa yöneliriz, şöyle yaparız...” diye gözümün önünde canlandırdım o sahneyi. Basbayağı kurguladım.
Döndüğümüzden çok kısa bir süre sonra kura sonuçları belli oldu ve elbette bize çıkmadı. Fakat hiç hayal kırıklığına uğramadım. Azimle bekledim yedek kuraları. Yine çıkmadı. Bende en ufak bir vazgeçiş olmamıştı. Hatta yakınımdakilere “Ya bir gün o beklediğim telefon gelirse?” diyerek, iştiyakla bekliyor, hep dua ediyordum. Dahası, gazeteye bile tavaf hakikatine dair yazılar yazıyor, çantamda hac kitaplarıyla dolaşıyordum.
“Daha vakit var, belli mi olur?” diyordum.
Bir gün eşimi aradım. Çalar çalmaz açıldı telefon. “Ben de seni arıyordum, çok iyi bir haberim var.” dedi. “Ne kadar iyi bir haber olabilir ki?” diye geçirdim içimden. Hac çıkmadıktan sonra, hangi habere iyi diyebilirim ki? Ve sonra bana, “Hazırlan, nasipse gidiyoruz hacca.” dedi.
Nutkum tutuldu, titremeye başladım, bu sefer de bunun gerçek olamayacağını düşünmeye başladım. Gerçek olamayacak kadar mucizeviydi. Fakat aynı anda da “Önceden biliyordum” hissine kapılmıştım. İki zıt duyguyu aynı anda yaşadım. Meğer son iptallerden sonra yine yer açılmış ve Diyanet, kontenjanı açılan tur şirketlerine yeni isim listeleri yollamış. Üstelik iki gündür bizi arıyorlarmış, bu sefer de bulamasalarmış, bir daha aramayacaklarmış.
Hacca gitmeye daha bir ay vardı. O son bir ayı hamdederek geçirdim. İsmimle müsemma olmuştum diyebilirim. Leyla gibi dolaşıyordum. Rabb’imin ikramlarını, nimetlerini sıradanlaştıramıyordum. Her düşündüğümde çok taze, çok yeni geliyordu hacca gitme fikri. Ve yine her düşündüğümde sanki gideceğimi hep biliyormuş gibiydim.
O bir ay boyunca dualarımda bir değişiklik oldu ister istemez. Bu sefer de “Ya Rabbi, lütfen bizi sağ salim Arafat’a ulaştır.” demeye başladım. Arafat’tan sonra “Tamamına erdir.” ve akabinde “Mebrur et.” diye dua etmeye başladım.
Hacdan dönerken uçağımızda yangın çıktı. Biz görmedik ama hostesler öyle söyledi ve ellerinde yangın söndürme tüpleriyle koşuşturup durdular önümüzde. Hacca giderken ölmeden önce ölmeye gitme deneyimi yaşayacağımız için, olur da geri dönemezsek diyerek herkesle helâlleşmekle kalmamış, aynı zamanda ‘benden sonra’ yapılmasını istediğim şeyleri de belirlemiştim. O anda uçaktan inememek fikri bana hiç de uzak ve korkutucu gelmedi. Hac dönüşü Hakk’ın rahmetine kavuşacak olmaktan daha ‘hayırlı’ ne olabilirdi? Sonra mesele halloldu ve biz uçaktan indik. O zaman yeni bir döneme başladığımı hissettim. Ama anlamıştım ki, hâlâ aynı duanın içindeydim!
Hac, ona niyet ettiğinizde başlıyor. Daha doğrusu, tabii ki çok daha evvelden. Ezelden! Müthiş bir ibadet; kendinize, insanlığa, Rabb’inize doğru...
Rahman’ın misafiri olabilmek nasip meselesi. Ama dua etmek, en büyük umudumuz. Artık Kâbe’ye giden yolları açık tutmak için, hacdan dönmüş olan bizlerin (dönmek sahiden mümkün değil tabii) üzerimize düşenleri yerine getirme zamanı. Allah kabul etsin inşallah. Şimdi dua ediyorum, kutsal topraklara gitmek isteyen herkesin duası kabul olsun diye.
Leyla İpekçi
