Süleyman el-Verrâk anlattı:

Abbâsî Halîfesi Me’mûn’dan daha halîm kimse görmedim. Bir gün yanına girmiştim. Elinde kızıl yakuttan bir taş vardı ki parıltısından gözler kamaşıyor, kâşâneler aydınlanıyordu. Onu elinde çevirip güzelliğine baktı. Sonra sarayın kuyumcusunu çağırdı. Taşı ona verip iyice tarif etti ve “Bundan şu şekil ve sûrette bir yüzük yap” dedi.

Kuyumcu taşı alıp gitti. Üç gün sonra yine Me’mûn’un meclisinde idik. Halîfe kuyumcuyu huzuruna istedi. Adam geldiğinde rengi solmuştu, titriyordu. Halife:

“Taşı ne yaptın” diye sordu. Kuyumcu bir iki kelime kekeleyebildi, ama bir söz söyleyemedi. Me’mûn taşın başına bir iş geldiğini anladı. Hemen yüzünü başka tarafa çevirdi. Öfkesi yatıştıktan sonra ona dönüp tekrar sual etti. Adam:

“Emân, ey mü’minlerin emîri” diye feryâd etti. Halîfe:

“Emân verildi” deyince, adam taşı çıkardı. Taş dört parça olmuştu. Dedi ki:

“Ey mü’minlerin emîri! Taş elimden örs üzerine düşüp bu gördüğünüz hale geldi.” Halîfe:

“Mahzûru yok! Sen de bunlardan dört yüzük yap” dedi. Hatta sözü öyle yumuşak ve tatlı söyledi ki işiten “Halîfe zâten dört yüzük istiyormuş” derdi. Adam huzurdan çıkınca Halîfe bize dönerek:

“Bu taşın kıymetinin ne olduğunu bilir misiniz?” diye sordu.

“Hayır” dedik.

“Pederim Harûn-i Reşîd merhûm, bu taşı tam yüz yirmi bin dinara almıştı” dedi.

Nevâdiru’l-Hulefâ

işte böyle idarecilere ihtiyacımız var
makam mevki insanı değiştirmemeli
hatta makam ve mevkinin sorumluluğu insanı daha mecbur kılmalı
makam sahibi olanların geçici bir emanet aldıklarını asla unutmamalıdır
Hazreti Ömer R.A. Efendimizin hak ve adaleti hatırlanmalıdır.