Emevî halîfelerinden Ömer bin Abdülaziz (rahimehullâh) bir gece bir şeyler yazıyordu. Yanında bir müsafiri vardı. Kandil de sönmek üzere idi. Müsâfir, “Kandile yağ doldurayım da, sönmesin” dedi.
Ömer bin Abdülaziz (rh.): “Hayır. Müsâfirine iş yaptırmak, kişinin keremine yakışmaz.” buyurdu. Müsafir, “Öyleyse hizmetçiyi çağırayım.” dedi. “Hayır, o şimdi uyumuştur.” deyip kendisi kalktı, yağdanlığı aldı ve kandile yağı doldurdu.
Müsâfir, “Ey mü'minlerin emîri, niçin böyle yapıyorsunuz?” deyince Halife Ömer bin Abdülaziz (rh.);
“Kandile yağ almaya kalktığım zaman da Ömer idim, dönüp geldiğimde gene Ömer'im.” buyurdu.
(Risâle-i Kuşeyriyye)
Ömer bin Abdülaziz (rh.): “Hayır. Müsâfirine iş yaptırmak, kişinin keremine yakışmaz.” buyurdu. Müsafir, “Öyleyse hizmetçiyi çağırayım.” dedi. “Hayır, o şimdi uyumuştur.” deyip kendisi kalktı, yağdanlığı aldı ve kandile yağı doldurdu.
Müsâfir, “Ey mü'minlerin emîri, niçin böyle yapıyorsunuz?” deyince Halife Ömer bin Abdülaziz (rh.);
“Kandile yağ almaya kalktığım zaman da Ömer idim, dönüp geldiğimde gene Ömer'im.” buyurdu.
(Risâle-i Kuşeyriyye)
