Mümin hayatının merkezindedir Kâbe. Bedeniyle, ruhuyla ona yönelir, kalbi onunla atar.
Kendisini Rabbi’ne ve O’nun Rasulü’ne en yakın hissettiği yerdir.
Hac, Allah’a kulluğa koşmaktır. Binlerce kilometreyi sadece Allah’a ibadet etmek için katetmektir.Kişi, ahiretin provası olan ihramını giyerek evinden ve ailesinden uzaklaşıp hac ibadetine koşar. Bu yüzden de Kâbe’nin etrafında tavaf ederken ağzından şu kelimeler dökülür:
“Lebbeyk! Allahümme lebbeyk! Lebbeyke lâ şerîke leke lebbeyk. İnne’l-hamde ve’n-ni’mete ve leke’l-mülk. Lâ şerîke lek.”
Yani “Buyur Allahım buyur! Emrindeyim buyur! Buyur Allahım! Senin hiçbir ortağın yoktur. Buyur Allahım! Şüphesiz hamd sana mahsustur. Nimet de senindir, mülk de senin. Senin hiçbir ortağın yoktur.” der.
Dünyaya uzak Allah’a yakın
Haccın en güzel yanı, insana Allah’a kulluk dışında hiçbir şeyi hatırlatmamasıdır. Yanınızda ne gazete vardır ne de televizyon. Dünyadan tamamen sıyrılırsınız. Öyle bir atmosferde olursunuz ki, ibadetten başka bir şey düşünmeniz mümkün değildir. Çünkü etrafınızdaki herkesin orada bulunma nedeni tektir. O da ibadet etmek. Herkes ibadet için bir koşturma içindedir.
Burada sadece boş vakitlerinizde akrabanız ve tanıdıklarınızla telefon görüşmesi yaparsınız.
Bunlarda da yaşadığınız derin coşkuyu ve manevi hazzı sizinle beraber gelemeyenlere aktarırsınız.
Sanki Sahabiler gibi
Hacda Rasulullah s.a.v. her an aklınızdadır. Kâbe’nin etrafında, Safa ile Merve arasında, Hira’da, Sevr’de, Arafat’ta ve Mina’da, velhasıl her yerde… Ayağınızın en az bir kere olsun, Allah Rasulü’nün bastığı bir yere temas edeceğini bilmek insanın kalbini coşturur. O’nun hayatını okuyup öğrenerek, hacdaki uygulamalarını belleyerek hacca gidenler bu açıdan çok şanslıdırlar.
Sanki Rasulullah s.a.v. yanlarındaymış gibi haccederler.
Allah Rasulü oradaymış, onlar da onun sahabileriymiş gibi hissederler. Hira’da veya Sevr’de mağarada oturduklarında,
Rabbimiz’in Son Elçisi’nin oracıkta oturmuş olduğunu düşünerek gözyaşlarına boğulurlar.
Kâbe’nin etrafında namaza durduğunuzda, farklı ten rengine sahip insanlarla bir arada saf durursunuz. Ne dillerini ne de memleketlerini bilirsiniz. Ve bu güzel insanlarla hacdan sonra bir daha karşılaşmazsınız. İçiniz onlara karşı öyle bir ısınır ki, birbirinizin yüzüne baktığınızda, uzun zamandır tanışan ve yeniden karşılaşan iki insan gibi karşılıklı tebessüm edersiniz.
Hacdan döndüğünüzde, hac öncesi hayatınızın adeta sıkıştırılmış bir özetini birkaç haftada yaşamış olduğunuzu görürsünüz.
Onun adı artık ‘Hacı’
Günün yirmi dört saatini tamamen ibadetle geçirmiş ve dünyadan kopmuş olan insanların yüzlerindeki manevi temizlenmeyi hepimiz fark ederiz. Yaşadıklarıyla birlikte nurlanmışlardır. Zira hacda kulluk kolaydır. Ama asıl olan bu hali devam ettirebilmektir. Hayata yeniden başlayabilmektir. Önceki yanlışlara dönmemektir. Hal ve hareketlere çeki düzen vermek, güzel kelimelerle konuşmak, ibadetlere titizlenmektir. Ayrıca herkesin kendisine artık “hacı” gözüyle baktığını bilmek ve buna göre davranmak gerekir.
Hepimizin bildiği üzere, insanlarımız hacca gitmiş insanlardan daha farklı bir yaşam beklerler. Artık onun örnek bir insan olmasını isterler. Bu yüzden, hem Rabbimizi memnun etmek, hem de insanların beklentilerini boşa çıkarmayarak çevremize güzel bir örneklik sergileyerek tüm yaşantımıza çeki düzen vermemiz icap eder. Bunu yapalım ki hacda kazandıklarımızı heba etmeyelim.
Allah Rasulü s.a.v.’in haber verdiği müjdeyi hac sonrasında heder etmeyelim: “Kötü söz söylemeden ve büyük günah işlemeden hacceden kimse, annesinden doğduğu gündeki gibi günahsız olarak (evine) döner.” (Buhari)
Alıntı
