Aslında dindar bir annenin kızı olmama rağmen son zamanlarda bazı kişi ve nedenlerden ötürü dinden uzaklaştığımı fark ettim.
Şu son bir iki günde yaşadığım bir olaydan sonra da uzun zamandır huzuruna çıkmadığım Allah'a dua ettim. İçim yanıyordu çünkü...
Duadan önce zikir çektim, ondan sonra duamı ettim.
Ama benim dikkatimi çeken husus, zikir ve dua esnası değil, sonrasında hissettiklerimdi.
Zira tüm bu işlerimi bitirdikten sonra - mesela, hani normal hayatınızda, birinin halletmesi gereken bir şeyi, o kişinin mutlak surette halledeceğini bilmeniz gibi bir his, nasıl tarif edeyim ben bunu şimdi - gibi bir his hasıl oldu içime. Sanki o duam kesin surette kabul olacak gibi. Allah sanki birini göndermiş de omzuma elini koymuş, "Sen merak etme, her şey çok güzel olacak..." der gibi...
Allah'tan istedigim şeylerden bir iki tanesi, günlük şeylerin, isteklerin yanında birinden hakkımı almasiydi. Ama o hissi tarif edemem. Uzun zaman sonra böyle hissetmek çok, çok iyi geldi bana, diyebilirim.
Halihazırda psikolojik bir rahatsızlığım, takıntılarım ve vesveselerim de olmasına rağmen ilk defa kendimi bu kadar huzurlu, sakin ve rahat hissettim.
Bu normal mi? Yoksa bir yanılsama mı?
Bu his, duamın kabul olacağı anlamına gelir mi, bir de?