Âriflerden bir zât terzilik yapıyordu. Bir müşterisi için hayli itina ederek güzel bir elbise dikti. Müşteri onu satın alıp gittikten kısa bir müddet sonra geri döndü ve küçük bir ayıbından dolayı elbiseyi geri verdi. Terzi ağlamaya başladı. Müşteri onun bu hâlini görünce:
“Ağlama, ben bu ayıbıyla onu kabul ediyorum” dedi. Terzi: “Ben buna ağlamıyorum. Şuna ağlıyorum ki ben bütün gayretimle güzel olduğunu zannettiğim bir elbise diktim, sonra bilmediğim bir ayıbından dolayı beğenilmeyip reddolundu. Kırk senedir Rabbime karşı işlediğim amellerimin de kusurlarımdan dolayı reddolunacağı korkusu ile ağlıyorum” dedi.
*
“Ağlama, ben bu ayıbıyla onu kabul ediyorum” dedi. Terzi: “Ben buna ağlamıyorum. Şuna ağlıyorum ki ben bütün gayretimle güzel olduğunu zannettiğim bir elbise diktim, sonra bilmediğim bir ayıbından dolayı beğenilmeyip reddolundu. Kırk senedir Rabbime karşı işlediğim amellerimin de kusurlarımdan dolayı reddolunacağı korkusu ile ağlıyorum” dedi.
*
