Kudüs’üm.. meğer sen ne kadar da içimdenmişsin..
Sen acı çekerken, zehir oluyor bana hayat..
Sen ağlar iken yalnız yalnız, rahatça gülemiyorum...
Sen mazlum.. sen, hür olmanın maviliğinde huzura ermek yerine esâretin karanlığına gömülmüşken, huzur içinde uyuyamıyorum...
Adaletin beyaz, bembeyaz yüzüyle tanışmamışken henüz, zulmetin kan kırmızı sopası altında inliyorsan sen Kudüs’üm, nasıl sessiz kalınır ki buna...
Uzun lafın kısası, İslamın nazlısı, ilk göz ağrısı acı içindeyken aşk acısı çekip, sevdâya kalem kaldırdığı kadar Kudüs için haykırmayan şaire, yazara ve buna susan herkese yazıklar olsun..
Vahap Osmanlı
*