Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti.

İşveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım işinden ayrılmak ve eşi, büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürmek tasarısından söz etti.

Çekle aldığı ücretini elbette özleyecekti, emekli olmak ihtiyacındaydı ne var ki.

Müteahhit iyi isçisinin ayrılmasına üzüldü. Ve ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir ev daha yapmasını rica etti.

Marangoz kabul etti ve işe girişti, ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı.

Baştan savma bir isçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı. Kendini adamış olduğu mesleğine böyle son vermek ne talihsizlikti!..

İşini bitirdiğinde, işveren, evi gözden geçirmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzattı.

- "Bu ev senin" dedi,
- "sana benden hediye."

Marangoz şoka girdi. Ne kadar utanmıştı! Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar mıydı!

biz müslümanların ahiret işide öyle biraz hatta daha vahim

ibadet ettiğimizde cennete gideceğimizi bildiğimiz halde namaza üşeniriz zekatı gönülsüz veririz

cennetimizi gönülsüz inşa ediyoruz sanırım

cennete girdiğimizi düşünelim

acaba aklımıza o sabah namazlarını uykuda geçirdiğimiz imsaklar

başka bi işimiz var diye şu namazı da aradan çıkartalım niyetiyle kıldığımız namazlar yada Allah affeder diye işlemeye motive olduğumuz günahlar aklımıza geldiğinde yerin dibine girebilecek miyiz?

inşallah Allah cennetini lütf ederse bu hatırlamak istemediğimiz anları da hafızamızdan siler atar

Allah silmezse cehennem silmek için yeter de artar zaten!

Allah razı olsun.
az önce biriyle, bir iş yapınca başkasının işi de olsa kendi işiymiş gibi özen göstermesi gerektiğini konuşuyorduk.Bu hikaye tamda yerine oturdu tevaffuk etti

bir iş insanın karakterini yansıtır. nasıl yaparsanız öyle anılırsınız.
Allah razı olsun Zehan hocam