"Ey insan kat‘iyen bil ki: Hilkatin en yüksek gayesi ve fıtratın en yüce neticesi, îmân-ı billâhtır. Ve insaniyetin en âlî mertebesi ve beşeriyetin en büyük makā-mı, îmân-ı billâh içindeki ma‘rifetullâhtır. Cin ve insin en parlak saadeti ve en tatlı ni‘meti, o ma‘rifetullâh içindeki muhabbetullâhtır. Ve rûh-u beşer için en hâlis sürûr ve kalb-i insan için en sâfî sevinç, o muhabbetullâh içindeki lezzet-i rûhâniyedir."

Hz. Âişe [r.a] validemiz anlatıyor:
Rasûlullah [s.a.v] buyurdu ki:

Kim Allah’a Kavuşmayı Severse, Allah da ona kavuşmayı sever. Kim Allah’la buluşmayı hoş görmezse Allah da onunla buluşmayı hoş görmez.”
Ben bunu duyunca:
“Ey Allah’ın Rasûlü! Bu bahsettiğiniz durum ölümü hoş görmemek midir? Halbuki bizim hiçbirimiz ölümden hoşlanmaz.” diye sordum;

Rasûlullah [s.a.v] şöyle buyurdu:

“Hayır, durum o değil. Fakat mü’mine ölüm geldiğinde melekler tarafından kendisine Allah’ın rahmeti, rızası ve cenneti müjdelenir. İşte o zaman mü’min Allah’a kavuşmayı sever, Allah da ona kavuşmayı sever. Ölen kâfir ise ona Allah’ın azabı ve gazabı haber verilir. O zaman kâfir Allah’a kavuşmayı hoş bulmaz, Allah da ona kavuşmaktan hoşnut olmaz.

Buhârî, Müslim

Azrail aleyhisselam, Hz. İbrahim aleyhisselamın ruhunu almak için görevlendirildiği zaman, huzuruna varmış. Onun ruhunu almak için geldiğini anlayan Hz. İbrahim sormuş:

"Sen hiç dostun ruhunu alan bir dost gördün mü?"

Bu soruya cevap veremeyen ölüm meleği hemen Allah'ın huzuruna çıkıp durumu arz etmiş. Cenab-ı Hak da, Azrail aleyhisslam’a şöyle demesini buyurmuş:

"Ey İbrahim, dostuna kavuşmak istemeyen bir dost gördün mü?"

Hz. Azrail, Hz. İbrahim aleyhisselamın yanına gelip durumu bildirmiş Bunun üzerine Hz. İbrahim, şöyle demiş:

"Öyle ise şimdi canımı al."

Allah'ım! Sen benim Rabbimsin, ben senin kulunum. Sen yaratansın, bense yaratılanım.
Sen rızık verensin, bense rızık verilenim. Sen mülkün sahibi, bense sahiplenilen, benim sahibim Sensin.
Sen çok güçlüsün, bense yoksulum ve muhtacım. Sen çok zenginsin, bense yoksulum ve muhtacım.
Sen hayat- ebedi ile dirisin, bense ölümlüyüm, ölüyüm. Sen ölümsüzsün, bense geçiciyim, ölümlüyüm.
Sen kerem sahibisin, bense değersiz biriyim. Sen ihsan eden, iyilik yapansın, bense isyan eden, kötülük edenim.
Sen bağışlayan, günahları affeden, silensin, bense günah işleyen, günahkarım. Sen azamet sahibi, ulusun, büyüksün, bense değersizim ve küçüğüm.
Sen kuvvetlisin, güçlüsün, bense güçsüz ve aciz biriyim. Sen daima verensin, bense dilenen, isteyenim.
Sen emniyet veren, emniyetli olansın, bense emniyetsiz, korkuluyum. Sen bol veren, cömertsin, bense yoksulum, muhtacım.
Sen yapılan duaları kabul eden, gereğini yapansın, bense dua ederek isteyenim. Sen şifa verensin, bense şifa arayan, hastayım. Ya Rabbi, sen şifa veren, ben hasta olanım.
Allah'ım, gerçek olan budur! Benim günahlarımı affet, beni bağışladı. Beni azarlama, cezalandırma. Hastalıklarım için şifa ver. Şifayı sadece sen verirsin. Ya Allah'u ya Kafi, ya Rabbi, ya Vafi, ya Rahimü, ya Şafi, ya Kerim, ya Muafi! Allah'ım benim olan tüm günahlarımı bağışla.