30-12-2017, Saat:01:36 AM
Bir b/aşka gökyüzünden giremeyen çıkamıyor kendinden.
Mevsim kış olsada duyguda, mana hep ilkyazın ortasındadır hayatın.
Azar azar unutur insan.
Yardım et bana diye sarılınca küfrü tanıyor gölgen.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Ağlamak lazım şems vakti biraz.
Karanlık bir yer insan, bir kaç manzara.
Biraz sevinmek için çok zor değildir sevmek.
Bir çocuktum neredeyse, aynama yansıyan bir mezartaşıyla tanışmasaydım.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Yolculuk uzun sürmüş, yalnızlığında.
Aşk’a çığırtkan kartaneleriyle beni taşıyordu bir el.
Bir dost yüzünü gösteriyor unutulmuşluğuna.
Zamanınızı nasıl geçirmiş olursanız olun, cümleniz aşk olsun.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Elimden şems vakti tutmaya gelen dua.
İşte yükseliyor bacalardan, gördüğümü sandığım sadece duman.
Gece uykuda olan ruhlarda büyük gürültü var.
Hiç kimsenin geçmediği o yolda, b/ekliyorum seni.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Gülüp geçtiklerinin gölgesiyle oyalanıyorum.
Şimdi ay çıktı, gölgesinde kin varsa son olarak.
Gönlün avlusundakilet artık ne benim ne de senin.
Bir kabir bsşındayım, ötekilerini de g/ördüm Fatiha’da.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Ki onlar görmüyorlar beni.
Ve öteki dünyayı bu dünyayı tanıyınca anladım.
Ve buradayım, sen işte inkar ettiklerinlesin.
O yüzün, hep üzgün.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Unuttuğum yüzü şimdi tanıdım bu kabristanda.
Ürkek bir rüzgar eser.
Hiçbir şeyi bilmek istemesende kulaklarında.
O köşede titrer anılar.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Nereye gittiğimi bilmeksizin.
Ve hiçbir şey görmemiştim.
Hangi yol bitmeye geldi bilmeksizin.
Buraya kadar dediğin yerde başlar şems vakti dualar.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Gülüyordu herkes kendi suretine taptıklarıyla.
Az sonra yolunu soracak kabir birini arıyordu.
Yavaş yavaş alışıyordum koca sessizliğin diline.
Unuttuğum yüzü sevgiyle yeniden tanıdım şimdi.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Parmak uçlarında dua, gönülde şems vakti.
Duygular kısaltılmış, uzamış g/özyaşı.
Zülfikar hala düşlerin arasında Yusufi gömleği.
Cellatın ağlıyordu, yüzün maskeydi.
Beden girdi kabre ömrün tüyleri gerçek değildi.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.
(Y.ed)
Mevsim kış olsada duyguda, mana hep ilkyazın ortasındadır hayatın.
Azar azar unutur insan.
Yardım et bana diye sarılınca küfrü tanıyor gölgen.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Ağlamak lazım şems vakti biraz.
Karanlık bir yer insan, bir kaç manzara.
Biraz sevinmek için çok zor değildir sevmek.
Bir çocuktum neredeyse, aynama yansıyan bir mezartaşıyla tanışmasaydım.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Yolculuk uzun sürmüş, yalnızlığında.
Aşk’a çığırtkan kartaneleriyle beni taşıyordu bir el.
Bir dost yüzünü gösteriyor unutulmuşluğuna.
Zamanınızı nasıl geçirmiş olursanız olun, cümleniz aşk olsun.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Elimden şems vakti tutmaya gelen dua.
İşte yükseliyor bacalardan, gördüğümü sandığım sadece duman.
Gece uykuda olan ruhlarda büyük gürültü var.
Hiç kimsenin geçmediği o yolda, b/ekliyorum seni.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Gülüp geçtiklerinin gölgesiyle oyalanıyorum.
Şimdi ay çıktı, gölgesinde kin varsa son olarak.
Gönlün avlusundakilet artık ne benim ne de senin.
Bir kabir bsşındayım, ötekilerini de g/ördüm Fatiha’da.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Ki onlar görmüyorlar beni.
Ve öteki dünyayı bu dünyayı tanıyınca anladım.
Ve buradayım, sen işte inkar ettiklerinlesin.
O yüzün, hep üzgün.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Unuttuğum yüzü şimdi tanıdım bu kabristanda.
Ürkek bir rüzgar eser.
Hiçbir şeyi bilmek istemesende kulaklarında.
O köşede titrer anılar.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Nereye gittiğimi bilmeksizin.
Ve hiçbir şey görmemiştim.
Hangi yol bitmeye geldi bilmeksizin.
Buraya kadar dediğin yerde başlar şems vakti dualar.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Gülüyordu herkes kendi suretine taptıklarıyla.
Az sonra yolunu soracak kabir birini arıyordu.
Yavaş yavaş alışıyordum koca sessizliğin diline.
Unuttuğum yüzü sevgiyle yeniden tanıdım şimdi.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.Parmak uçlarında dua, gönülde şems vakti.
Duygular kısaltılmış, uzamış g/özyaşı.
Zülfikar hala düşlerin arasında Yusufi gömleği.
Cellatın ağlıyordu, yüzün maskeydi.
Beden girdi kabre ömrün tüyleri gerçek değildi.
Oturmuşum şems vakti, ben beni düşünürüm kim var orda.
(Y.ed)