Kureyş kabilesinin ileri gelenlerinden olup Mekke’nin Fethi’nde İslam’ı kabul eden Ebu Cehm b. Huzeyfe anlatıyor: Yermük Savaşı’nın yapıldığı gündü. Savaş yerinde amcamın oğlunu aramaya çıkmıştım.Elimde de bir su kabı vardı. Kendi kendime, “Ona ölmeden yetişirsem su içirir, yüzünü yıkarım.” diyordum. Amcamın oğlunu bulduğumda can vermek üzereydi. “Su içmek ister misin?” diye sordum. İsterim diye işaret etti. O sırada, “Aah!” diye bir ses duyuldu. Amcamın oğlu, suyu ona götür diye işaret etti. Onun yanına vardım, bir de ne göreyim: Amr İbni As’ın kardeşi sahabeden Hişam İbni As değil mi? Ona, “Su içmek ister misin?” diye sordum. “Aah!” diye bir ses daha duyuldu. Hişam suyu ona götür diye işaret etti. O zatın yanına vardığımda ruhunu teslim etmişti. Hemen Hişam’ın yanına döndüm; bir de baktım, o da hayata gözlerini yummuş. Amcamın oğlunun yanına koştum; baktım, o da Mevla’sına kavuşmuştu.

İbn Asakir, Tarihü Medineti Dımeşk, C 38, s. 180.

Tarihten bir isar örneği.

ölüm anında bile din kardeşini düşünmek ..ne büyük erdem

Ne kadar iman sahibiymisler..
Bizim tarihimizde de fazlasiyla var bu tur olaylar..
1. Dunya savasinda Canakkale cephesinde, diger cephelerde bunun gibi cokca ornekler var..
Allah razi olsun guzel paylasimin icin..

Allah razı olsun.
işte kardeşlik budur. Sözle olmuyor kardeşlik...