İlahi! En büyük yaratıcılığın, aşkta tecelli olmuştur. Doğrusu aşkı yaratmakla, ne büyük mucize yaratmışsın! Onun hakkında konuşmak, onu beyan, fehm ve derk etmek beşerin takati dışındadır. Bu öyle efsanevi bir iksirdir ki, bir damlası bile insanı tamamen değiştiriyor. Öyle ki; istekleri, arzuları, dilekleri, endişe ve korkuları farklılaşıyor…
M.Çamran

Dervişin biri tekkenin bahçesinde namaz kılıyormuş.Namazda otururken Mecnun hızla önünden geçmiş.Bir müddet sonra derviş Mecnun ile karşılaşmış.Derviş Mecnun’a sitem ile söylenmiş:
Seninle tanışırız, dostuz.Ben namazda iken tam önümden geçtin beni nasıl görmedin?
Mecnun cevap vermiş:
Sen dervişsin Allah’a aşıksın.Sonsuz olana bağlanmşsın.İçindeki aşk ona ait.Ben ise
Leyla’ya aşığım.Beşer olana geçici olana aşığım.Ben fani olan bu dünyada beşer olan ölümü olan Leyla’ya o kadar aşığım ki onu ararken gözlerim hiç kimseyi namaza oturmuş bir dervişi bile görmez.Peki sen nasıl olurda Allah’a aşıkken ve ona ibadetle
onunla konuşurken benim önünden geçtiğimi gördün?Söyle bakalım hangimiz daha aşığız

Alıntı:Malik, sen yalnız bir şeye tamaan çalışan işçiye benziyorsun. Sabit! Sana gelince; sopa korkusundan iş tutan amele gibisin

İmam Ali kumeyl duasında söyle diyordu : " Ey Mabudum, Ey Seyyidim, Mevlam ve Rabbim! Azabına tahammül edebilecek olsam bile, senin ayrılığına nasıl dayanabilirim? Diyelim ki ateşinin hararetine dayandım, ama keremine nazar etmekten mahrum olmama nasıl sabredeyim?

Bayezid-i Bistami, Allah-ü Teâlâ’nın aşkı ile öyle bir hâlde idi ki, O'ndan başka hiçbir şeyi hatırlamazdı. Yirmi yıl yanında bulunan ve hiç ayrılmayan talebesine her çağırdığında; "Yavrum ismin nedir?" diye sorardı. Bir defasında, o talebe dedi ki; "Efendim. Yirmi yıldır hiç ayrılmadan, hizmetinizde bulunmakla şerefleniyorum. Lâkin her defasında ismimi sormanızın hikmetini anlayamadım." Bâyezîd-i Bistamî; "Evlâdım, kusura bakma. Her defasında ismini soruyorum. Allah-ü Teâlâ’nın muhabbeti kalbime gelince, beni öyle bir hâl kaplıyor ki, O'ndan başka her şeyi unutuyorum. Senin ismini de hatırımda tutmaya çalışıyorum, fakat böyle hâl olunca unutuyorum. Sen hiç üzülme." buyurup talebesinin gönlünü aldı.

Peygamberimiz(s.a.v). Hadis-i Şerif’te şöyle buyurur: “Bir kimse, Allah (c.c)’a kavuşmayı arzu ederse, Allah da ona kavuşmayı arzu eder. Bir kimse, Allah ’a kavuşma arzusunda olmazsa, Allah da ona kavuşma arzusunda olmaz.”

Rabia-i Adviyye Hazretleri, birgün yolda giderken birisiyle karşılaştı. 

O kimse, Rabia’ya dikkatle bakmaya başlayınca, Rabia Hazretleri şöyle sordu:
"Ey kişi! Ne için namahrem bir kadına öyle bakarsın?"

Adam:
"Ey kadın! Senin muhabbetin bana tesir etti ve sana aşık oldum."

Rabia Hazretleri:
"Ey kişi, benim bir kız kardeşim var. O daha güzel, arkada geliyor."

O kişi de kardeşini göreyim diye arkasına bakınca, Rabia Hatun, adama kızıp der ki:

"Ey yalancı! Seni görünce ârif zannettim. Yanıma geldin âşık zannettim. 
Şimdi ise tecrübe ettim ve gördüm ki, ne ârifsin ne de âşıksın, aynı zamanda muhabbet dâvâsında yalancısın. Eğer muhabbet davasında sadık olsaydın, benden başkasına iltifat etmezdin!"

Cüneyd-i Bağdâdî'ye; "İhlâsı kimden öğrendiniz?" diye sorduklarında; "Mekke-i mükerremede bulunuyordum. Bir berber gördüm. Ona; "Allah rızâsı için benim saçlarımı düzeltebilir misin?" dedim. Berber; "Elbette." dedi. O sırada, mevki sâhibi birini traş etmekte idi. Hemen traşını bırakıp; "Efendi, kalk. Bir kimse Allah için bir şey istedi mi, bütün işler durur, derhal ona bakılır." dedi. Sonra berber koltuğuna beni oturtup traş etti. Sonra da bana bir mikdâr altın verip; "İhtiyaçların için lâzım olur, onlara harcarsın!" dedi. Ben bu hâle çok hayret edip, elime geçecek ilk parayı kendisine hediye etmeye niyet ettim. Az bir zaman sonra bana Basra'dan bir kese altın gönderdiler. Hemen götürüp o keseyi ona verince sebebini sordu. Ben de niyetimi açıkladım. Bunun üzerine bana; "Sen, Allah rızâsı için beni traş et." dedin. Ben de o niyetle seni traş ettim. Şimdi bunları alırsam, niyetimde bir değişme olmasından korkuyorum." dedi.

Zenginlerden biri, Muhyiddîn-i Arabî hazretlerine kıymetli bir ev bağışlamıştı. İbn-i Arabî hazretleri bu evde oturuyordu. Bir gün bir fakir gelip dedi ki: "Allah rızâsı için bana bir şey ver." Muhyiddîn-i Arabî hazretleri de buyurdu ki: "Bu evden başka bir şeyim yoktur. Al onu sana vereyim. Senin olsun." Böyle söyleyip, evi o fakire verip terketti.